دل را تو شیدا کن
جانا به نگاهی هم ، دل را تو چه شیدا کن
من بی تو اسیرم هان ، رو گوش به نجوا کن
چاهی به چه عمقی تو ! پُر نمی شوی با من
آشفته بمیرم که ، خود را تو مداوا کن !
هر روز به تنهایی ، این هم شده تقدیرم
این کار تو گردیده ، موکول به فردا کن
این قصه حقیقی و ما هر دو که تنهاییم
بر قلب پر از مُهرت ، یک روزنه پیدا کن
با این همه نا بودن ، غم از تو به دل گیرم
یک لحظه بیاندیش و اینک به خِرد تا کن
ای داد از این پرسش ، من در دل تو گیرم؟
هنگام به پاسخ هم ، با فکر ِ دل املا کن
قلبت همه جا سَر زَد ، بی راهه رَوی هر روز
در راه درستی ها ، نقشی به حق ایفا کن
گر راه خدا پویی ، بُگذر تو از این پوشش
از عشق تو انبوهی ، این راز هویدا کن
در این همه تنهایی ، با حریر لبخندت
آنهم به فقط آنی ، خود را به دلم جا کن
من این همه محتاجم ، درگیر به هر کوچه
تو اهل محل هستی ، خود راه به حل وا کن
امروز جوان هستی ، در عین توانایی
بنشین و دگر باره ، اندیشه به فردا کن
ابزار همه جمع و تو مرد رهی برخیز
هم با هدفی عالی ، حرکت به بلندا کن
من سخت کویرم که بر بارش تو محتاج
ابری به سَرابم شو ، سیراب به دریا کن
سرشار کن از باده ، دل را تو در این ناگاه
کافیست برای من ، یک جرعه ، مُهیّا کن
فرشی تو بِباف از جان طرحش همه شیدایی
تو کارْ بَلَدْ هستی ، این دار سَرِ پا کن
آهم به سرِ کوه و دل خسته در این وادی
قدری بنشین با من ، دل را که تو اهدا کن
شعرم همه فریاد و حیران به غزل گفتن
دستِ دلِ من گیر و بر قولِ خود امضا کن
#سپیده_ط
درباره این سایت